Superpaństwo – bardzo ważny artykuł. Przeczytaj i rozpowszechniaj!

↓

Bardzo ważny tekst z którym radzę się wszystkim zapoznać w całości. Cały ten satanistyczny spisek przeciwko ludzkości, budowany jest na starozytnych ideach i wierzeniach.

To dlatego samozwańcze elity biorące udział w spisku w tak oddany sposób czczą starożytnych bożków, dlatego w ich działaniach jest tyle odniesień do starożytnych czasów.

To dlatego niszczone jest wszystko co ma namiastkę Boga, zastepując Go i Jego nauczania starożytnym pogaństwem.

Czy już teraz wiecie, czemu system edukacji (indoktrynacji) kładzie taki wielki nacisk na nauke o czasach starożytnych, tak mało nauczając o czasach bardzij nam bliższych?

 Przeczytając poniższy tekst dowiecie się skąd wzięły się te wszystkie rewolucje (przed którymi przestrzegam na blogu), które obiegły świat i które nadal mają miejsce, co w rezultacie kończy się prawie zawsze w katastroficzny, zaplanowany sposób.

Ale przecież od początku wywołanie rewolucji i kontrolowanie nimi ma właśnie tylko to na celu.

Poniższy artykuł otworzy Wam oczy na wiele bardzo ważnych kwestii. Tekst długi, ale warto poświęcić swój czas na zaznajomienie się z nim.

Przesyłajcie link do tego artykułu gdzie tylko można. Miłej lektury :)

________________________

11 września 1991 roku prezydent USA, Gerge H. W. Bush, zapowiedział nowy porządek świata: „W tych kłopotliwych czasach, naszym piątym celem jest – Nowy porządek świata – który może zapoczątkować nową erę”.

Akademie Platona

Platon swoje nauki wykładał w akademii, której był założycielem. W tej akademii byli kształceni ludzie, którzy później wywierali istotny wpływ na politykę w różnych państwach. Plutarch podaje, że Platon wysyłał swoich uczniów dla zorganizowania państw: Arystonimosa do Arkadii, Formiona do Elidy, Menedomosa do miasta Pyrra na wyspie Lesbos i wielu innych w różnych zakątkach ówczesnego świata. Dion uczeń Platona na Sycylii wywołał krwawą rewolucję. Wielu z nich było tyranami.

W 357 r. przed Chrystusem na Sycylii, za sprawą greckiego filozofa Platona (427-347 r. przed ur. Chrystusa), wybuchła straszliwa rewolucja, której sprawcami byli jego uczniowie, którzy byli wtajemniczeni w misteriach eleuzyńskich i pitagorejczycy. Platon żył w Atenach, w czasach największego ich rozkwitu, pochodził ze znakomitego rodu i odebrał w domu staranne wychowanie. Jego prawdziwe imię brzmiało Arystokles, a „Platon” prawdopodobnie zostało przyjęte po odbyciu wtajemniczeń eleuzeńskich. Studia filozoficzne odbył najpierw pod kierunkiem Kratylosa, zwolennikiem Heraklita, potem przez osiem lat był uczniem Sokratesa. Odbył podróż do Egiptu, gdzie trwający od wieków wpływ kapłanów-mędrców na rządy i życie kraju potwierdzały możliwość zrealizowania jego ideału państwa opartego na rządach mędrców. Z Egipty podążył do Kyreny, a stamtąd do pitagorejczyków w Italii południowej. Grecki filozof Proklos (410-485), neoplatonik, twierdził, że to co nauczał Orfeusz pod osłoną ciemnych alegorii i co wykładał Pitagoras po przejściu wtajemniczenia orfickiego, tego Platon dokładną zdobył znajomość z pism orfickich i pitagorejskich. Platon przebywał u pitagorejczyków w Krotonie. Pragnął działać w dziedzinie polityki praktycznie, jako reformator państwa.

Filozof swój ideał państwa zamierzał urzeczywistnić, a za teren swych doświadczeń wybrał Syrakuzy. Było to wówczas najbogatsze państwo greckie, rządzone przez króla Dionisiosa II Młodszego, który rządził całą Sycylią, a jego wpływy sięgały aż Italii południowej. Król zawierał przyjazne stosunki z Lukanią, Ilirią, Spartą. Był władcą potężnego państwa. Na swój dwór ściągał poetów i uczonych. Gościli u niego poeci Timoteos z Miletu i Filoksenons z Cytery, filozof Arystyp i historyk Filistos. Platon trzy razy przebywał na Sycylii, i usiłował przekonać władcę do swoich planów. Plan jednak się nie udał, gdyż podejrzliwy król kazał Platona wydalić i sprzedać w niewolę, z której został wykupiony przez Annikerlasa. W 387 r. przed ur. Chrystusa powrócił do Aten, gdzie założył swą Akademię.

Na czele rewolucji na Sycylii stał Dion, przyjaciel Platona, który w jednym z listów do Diona pisał: „Sądzę, że widoczna była przez cały czas moja życzliwość wobec wydarzeń, które się rozegrały, i to, że wiele było z mej strony gorliwej troski w sprawie doprowadzenia podjętej akcji do końca przede wszystkim ze względu na upragniony przeze mnie triumf tego, co szlachetne”. Dion wypędził z Syrakuz króla Dionisiosa II Młodszego, lecz wkrótce zostaje zamordowany w 354 r. przed ur. Chrystusa przez braci Kallipposa i Filostratosa. Taka to była między nimi przyjaźń. Następnie Kallippos zginął z rąk pitagorejczyka Leptinesa. Po zamordowaniu Diona na czele rewolucji stanął Hipparynos, który w 353 r. zdobył Syrakuzy

Król Dionisios II Młodszy w 343 r. przed Chrystusem ostatecznie ustąpił przed Tymoleonem, który wprowadził rządy liberalnej oligarchii z radą sześciuset i zgromadzeniem ludowym. Po tej rewolucji Syrakuzy już się nigdy nie podniosły. Podobne były rewolucje we Francji w latach 1789-1799, oraz bolszewicka w Rosji w 1917 r.

Akademie Sorosa

Akademie Platona przetrwały całą starożytność. Odżyły na nowo w Europie w czasie zainteresowania starożytnością, czyli w odrodzeniu. Na wzór akademii platońskich została założona w 1460 r. Akademia Rzymska przez humanistę Pomponiusza Laetusa. Nadawała ona sobie nie tylko nazwy i tytuły pogańskie, lecz również duch, jaki w niej panował był pogański. Papież Paweł II w 1468 r . kazał ją zamknąć. Podobna akademia powstała we Florencji, która wizję świata opierała na poglądach starożytnych filozofów. Łączono religię z filozofią przez dodanie idei kabalistycznych. W polityce zwalczano etykę i moralność. Zwalczano autorytet Kościoła. Platon i orficy byli otaczani religijną czcią. Czczono Platona na równi z Chrystusem. Legat papieski Leo w rozmowie z niemieckim Arnulfem powiedział: „Wikariusze Piotrowi i ich uczniowie nie chcą mieć nauczycielami Platona ani Wergiliusza, ni Trencjusza, ani pozostałej zgrai filozofów. Piotr nie znał tego a ustanowiony został odźwiernym nieba. Od początku świata bowiem Bóg nie wybrał mówców i filozofów, lecz niepiśmiennych i chłopów. Głupców świata wybrał Bóg, by pognębić potężnych”.

 Współcześnie na wzór akademii platońskich George Soros założył Międzynarodową Szkołę Nauk Społecznych. Soros urodził się w Budapeszcie, w rodzinie żydowskiej. Studia ukończył w London School of Economics. W ostatnich latach stworzył szeroką sieć tzw. Fundacji między innymi w Europie Środkowej, w Rosji, Haitii i w Afryce Południowej. W Polsce założył Fundację S. Batorego, której członkowie są wpływowymi politykami. Uczestniczy w pracy szeregu instytucji i organizacji pozarządowych, w większości o charakterze masońskim, wywierających zakulisowy znaczący wpływ na politykę europejską i amerykańską. Za pośrednictwem utworzonych placówek stara się wywierać wpływ na życie społeczne i polityczne w poszczególnych państwach. Filie akademii Sorosa znajdują się na Węgrzech pod nazwą „Instytut Społeczeństwa Otwartego”, w Polsce pod nazwą „Szkoła Nauk Społecznych”, w Rumunii oraz w innych państwach. Akademię Sorosa ukończył Aleksander Kwaśniewski i Condoleezza Rice, która później była sekretarzem stanu USA. Kwaśniewski był na Ukrainie podczas „Pomarańczowej Rewolucji”, oraz brał udział w ukraińskim okrągłym stole.

George Soros był jednym ze sponsorów przewrotów w Serbii, Gruzji, na Ukrainie i kilka nieudanych prób na Białorusi. Poprzez swoją fundację „Open Society Institute” (Instytut Otwartego Społeczeństwa) finansuje prozachodnie ruchy opozycyjne w państwach, gdzie swobody obywatelskie – w zachodnim, libertyńskim rozumieniu – nie są przestrzegane. To dzięki wydatnej pomocy Sorosa powstała niezależna od gruzińskich władz stacja telewizyjna Rustawi 2, która jako pierwsza poinformowała o sfałszowaniu wyników wyborów, a następnie koordynowała protesty opozycji. Soros sfinansował też kwotą co najmniej pół miliona dolarów szkolenie młodzieżowej organizacji „Chmara”, która była główną siłą napędową gruzińskiej rewolucji (Krzysztof Warecki, „Kondotierzy rewolucji” Nasz Dziennik”, 4-5 grudnia 2004).

Soros uważany jest za jednego z najbogatszych ludzi w USA. Stał się znany 22 września 1992 roku, gdy uważając, że funt szterling jest przewartościowany, dokonał spekulacji przeciw tej walucie angażując 10 mld USD i grając na zniżkę kursu. W wyniku tego, Bank Anglii był zmuszony wycofać walutę z Mechanizmu Kursów Walutowych (ERM II), a Soros zarobił około jednego miliarda dolarów. Został nazwany „człowiekiem, który złamał Bank Anglii”. W roku 1997 roku w podobnej sytuacji w trakcie azjatyckiego kryzysu finansowego malezyjski premier oskarżył Sorosa o spowodowanie załamania waluty tego kraju ( „Poligon spekulantów”, „Wprost”, 15.02.2009 roku).

Bezkrwawe rewolucje w Europie Środkowo-Wschodniej

W 2000 r. w Serbii przy pomocy CIA powstała studencka organizacja rewolucyjna „Otpor” (Opór), która jesienią 2000 r. obaliła rząd Slobodana Miloszevicia. Sztab mieści się w Belgradzie. w gabinecie na piętrze. Flagi, szyldy i t-shirty organizacji zdobi symbol „zaciśniętej pięści”. To logo pierwszego na świecie dostawcy rewolucji. Doradcą do spraw rewolucji jest Sinisza Szikman, rewolucjonista „Otporu”. Wraz z dwoma kolegami uczy, jak obalać dyktatorów bez rozlewu krwi. Wie, jak oplakatować miasto, organizować happeningi, bezkarnie kpić z policji, i kiedy wyprowadzać ludzi na ulicę. To w tej siedzibie planowano obalenie Szewardnadzego w Gruzji, Kuczmy na Ukrainie i Łukaszenkę na Białorusi. Rewolucjoniści z „Otporu” założyli spółkę z o.o. „Przewrót”, która bardziej jest znana pod nazwą „Centrum na rzecz Oporu bez Przemocy”. Założyli również własną stacje telewizyjną B 92. Szefem „Otporu” jest Srdia Popović, który w 2003 r. powołał do życia organizację „Centrum Stosowania Akcji i Strategii bez Przemocy” w Belgradzie („CANVAS)”.

Organizacja jest finansowana milionami dolarów przez amerykańską organizację „National Endowment for Democracy” (Narodowa Fundacja na rzecz Demokracji). Pod koniec lat 90. XX wieku Amerykanie wyszkolili pierwsze młodzieżówki „Otporu”, a ambasador USA w Belgradzie Richard Miles był protektorem organizacji. Już rok po upadku Miloszevicia rewolucjoniści z „Otporu” uczyli rewolucji młodych Białorusinów z organizacji „Zubr”, którzy z inspiracji Amerykanów przygotowywali, jak się później okazało, nieudany zryw przeciw Łukaszence. W miastach pojawiły się nawet graffiti Zubra, ale gdy przyszło do wyborów, ludzie głosowali na Łukaszenkę.

Po nieudanej akcji na Białorusi rewolucjoniści z organizacji „Otpor” zaczęli przygotowywać zamach w Gruzji, gdzie przybyli w czerwcu 2003 roku. Zorganizowali tam letni obóz, na którym przeszkolono 1500 młodych ludzi z gruzińskiej organizacji „Chmara”. Opracowali również odpowiednie spoty telewizyjne, które miały być pokazywane przez niezależne od gruzińskich władz stacje telewizyjne, w tym stację należącą do organizacji Rustawi 2. Gdy w listopadzie 2003 roku doszło w Gruzji do sfałszowania wyborów parlamentarnych, członkowie organizacji „Chmara” zablokowali tory kolejowe, aby uniemożliwić przerzucenie żołnierzy do stolicy, sparaliżowali działania policji i w końcu przepuścili szturm na parlament. W czasie, gdy członkowie organizacji „Chmara” obalili Eduarda Szewarnadze, Richard Miles był ambasadorem USA w Gruzji (Krzysztof Warecki, „Kondotierzy rewolucji” Nasz Dziennik”, 4-5 grudnia 2004).

Na Ukrainie przed „Pomarańczową Rewolucją” pojawiła się młodzieżowa organizacja „Pora”, która była bliźniaczo podobna do serbskiej organizacji młodzieżowej „Otpor”. W 2004 roku masowe, „spontaniczne” demonstracje zwolenników Wiktora Juszczenki były w dużym stopniu, jeśli nie w decydującym, efektem wielomiesięcznych tajnych szkoleń ukraińskiej młodzieży przez CIA.

Srdia Popović, serbski rewolucjonista, ma na koncie przeprowadzanie szkoleń opozycjonistów w 37 różnych krajach, poczynając od Białorusi i Iranu, a na Korei Północnej i Zimbabwe kończąc. Mógł się przyczynić także do wywołania rewolucji w Egipcie oraz Tunezji. Przed niespełna dwoma laty Popović szkolił aktywistów egipskich. Uczył ich, jak organizować kampanie, zdobywać poparcie młodzieży oraz podłączyć się do społecznych mediów. Później stworzyli oni tzw. „Młodzieżowy ruch 6 Kwietnia”, który przyczynił się do wywołania rewolucji w Egipcie. Młodzi Serbowie ze stowarzyszenia CANVAS współpracowali z tzw. obrońcami demokracji w 50 krajach. Doradzali jak pokojowo mierzyć się z reżimami i zwyciężać – w Gruzji, na Ukrainie, w okupowanym przez Syrię Libanie, na Malediwach, Egipcie

______________________

(od ukrytej władzy)

Zobaczcie jaką propagandą karmi nas „dziennik”, odnośnie osoby Srdia Popovica i o „wyzwalaniu ludzi”  poprzez „super bezrkwawe” rewolucje, czyli kontrolowane i w pełni zaplanowane zrywy:

Rewolucja bez gwałtu?

Masakra w Libii osłabia wiarę w to, że możliwa jest bezkrwawa rewolucja na szeroko rozumianym Bliskim Wschodzie. Są jednak tacy, którzy w to mocno wierzą.

Do grona optymistów należy Srdia Popović. Niewykluczone, że czerpiąc z doświadczeń polskiej Solidarności założył w Serbii ugrupowanie o nazwie Opór. Kiedy się rozrosło, organizowało zakrojone na szeroką akcje protestacyjne, które doprowadziły koniec końców do upadku tamtejszego dyktatora Slobodana Miloševicia. Popović nie poprzestał na zwycięstwie we własnym kraju. Jego ambicją była pomoc tym wszystkim, którzy cierpią prześladowania ze strony despotycznych rządów. Metody walki pozbawionej gwałtu i przemocy wszczepiał skutecznie Gruzinom, co zaowocowało w roku 2003 różaną rewolucją, a w rok później Ukraińcom. Ich pomarańczowa rewolucja doprowadziła do pokojowej zmiany rządu i demokratyzacji systemu politycznego. Serbski aktywista nie spoczął na laurach. Jeszcze w roku 2003 powołał do życia organizację Canvas i wciąż rozszerza ona pole działania. Już w tej chwili ma na koncie przeprowadzanie szkoleń opozycjonistów w 37 różnych krajach. Poczynając od Białorusi i Iranu, a na Korei Północnej i Zimbabwe kończąc. Mógł się przyczynić także do sukcesów uczestników manifestacji w Egipcie oraz w Tunezji. Przed niespełna dwoma laty Popović szkolił aktywistów egipskich. Uczył ich, jak organizować kampanie, zdobywać poparcie młodzieży oraz podłączyć się do społecznych mediów. Stworzyli oni tzw. ruch 6 Kwietnia mający udział w niedawnych sukcesach. Jak zapewniał w rozmowie z Radiem Wolna Europa/Radio Swoboda Popović, jego organizacja pragnie przekonać świat, że droga przeobrażeń wiedzie jedynie poprzez walkę strategiczną wyzbytą przemocy. Jego filozofia opiera się na nauczaniu Mahatmy Gandhiego, dra Martina Luthera Kinga, a także mniej powszechnie znanego Amerykanina Gene’a Sharpa, autora licznych książek, w tym także „From Dictatorship to Democracy” (Od dyktatury do demokracji). Canvas sam korzysta oraz zachęca innych do posługiwania się najnowszą technologią, nie wykluczając portali społecznościowych, jak Facebook i Twitter. W nawiązaniu do zapoczątkowanych w Tunezji protestów na Bliskim Wschodzie Serb twierdzi, że tamtejsi młodzi, świeccy demonstranci tworzą nowe oblicze regionu. Wierzy też w ich siłę i mądrość, które mogą doprowadzić do zwalczenia każdego ekstremizmu, włączając w to islamski. Canvas stosuje sesje burzy mózgów, podczas których aktywiści opierając się na swojej kreatywności dochodzą do metod umożliwiających zwalczanie opresji w ich własnych krajach. W Serbii udało się z powodzeniem wprząc do batalii o poparcie społeczeństwa szyderstwa z Miloševicia. Nie wszędzie jednak takie metody walki przynoszą rezultaty. Zależy to także od stopnia okrucieństwa reżimu. W Gruzji i na Ukrainie rząd nie śmiał użyć przeciw ludności broni. Muammar Kadafi nie miał tu żadnych skrupułów. Popović nie chce zdradzać, czy dotarł do libijskich demonstrantów, którzy walczą na śmierć i życie o podstawowe prawa. Nie wiadomo, czy dysydentom z Trypolisu uda się zwyciężyć bez użycia broni.

Źródło

 

Wojna w Zatoce Perskiej i rozpoczęcie nowej ery

W sierpniu 1990 r. wojska Irackie zaatakowały i zajęły Kuwejt. Emir Dżaber Al-Ahamed i pozostali członkowie rodziny panującej w Kuwejcie uciekli do Arabii Saudyńskiej. Warto zapoznać się z kilkoma wypowiedziami ważnych postaci związanymi z CFR i ze stanowiskiem wyrażanym przez główne światowe media na temat kryzysu w Zatoce Perskiej. Została tam przeprowadzona typowa „międzynarodowa akcja policyjna”, której przyświecały zgoła inne cele niż wyzwolenie Kuwejtu.

Glaspie April, ówczesna ambasador USA w Iraku, dawała do zrozumienia, że Stany Zjednoczone nie będą interweniować, co oznaczało przyzwolenie dla operacji militarnej Saddama Husajna („Il Resto del Carlino, 25 stycznia 1991). „New York Times” w artykule redakcyjnym z 2 września 1990 roku pisał: „Stawką tej operacji jest ni mniej, ni więcej, tylko Nowy Ład Światowy, któremu Bush, (członek Pilgrims’Society i „Zakonu” będącego spadkobiercą Iluminatów Bawarskich) oraz inne osoby starają się nadać konkretny kształt”. James Baker, teksański adwokat, potomek słynnego rodu spokrewnionego z Rockefellerami, sekretarz stanu w administracji Busha, członek CGR i Komisji Trójstronnej powiedział: „Inwazja na Kuwejt jest jednym z tych momentów, które znamionują wkraczanie w nową erę” (wypowiedź zamieszczona w „Daily Telegraph, 5 września 1990). Jacques Delors, socjalista, ówczesny przewodniczący EWG i członek Komisji Trójstronnej powiedział: „To okazja, aby realnie pomyśleć o Nowym Międzynarodowym Ładzie Światowym”. Flora Lewis, Żydówka, szefowa paryskiego biura „New York Times”, członkini CFR zatrudniona w redakcji jej oficjalnego organu „Foreign Affairs”, członek Komisji Trójstronnej, w swym artykule napisała: „Jedną z głównych korzyści wynikających z tego kryzysu jest ożywienie współpracy rosyjsko-amerykańskiej. Rozpoczyna się nowa era” („New York Times”, 29 sierpnia 1990). Już 26 września 1990 roku szef sowieckiej dyplomacji, Edward Szewarnadze, na forum ONZ oskarżył Irak o „popełnienie aktu terroryzmu przeciwko rodzącemu się Nowemu Porządkowi Światowemu (Henryk Pająk, „Bestie końca czasu”, Wydawnictwo Retro, Lublin 2001).

17 stycznia 1991 roku rozpoczęła się wojna w Zatoce Perskiej, ale już 15 lutego 1991 r. Husajn ogłosił, że Irak wycofuje się z Kuwejtu. Amerykanie przywracają dyktatora Kuwejtu emira Dżaber Al-Ahameda. 28 lutego 1991 roku prezydent George H. W. Bush ogłosił zwycięskie zakończenie wojny. 11 września 1991 roku prezydent USA, Gerge H. W. Bush, zapowiedział nowy porządek świata: „W tych kłopotliwych czasach, naszym piątym celem jest – Nowy porządek świata – który może zapoczątkować nową erę”. Tym „piątym celem” jest superpaństwo euro-azjo-afrykańskie, które powstaje w ramach nowego porządku świata. Bliski Wschód, a więc Irak i Iran oraz cała Afryka Północna, wchodzą w skład tego superpaństwa. Na Wschodzie granice superpaństwa biegną aż do Uralu. Celem obalania prawowitych rządów jest wprowadzanie w państwach libertyńskich rządów, które będą realizować plany globalistów, czyli demoralizować ludzi. Zachęcam do przeczytania artykułu „Plany globalistów” Macieja Giertycha w biuletynie „Opoka w Kraju”, nr 77 (98), grudzień 2011.

Rewolucje w Afryce Północnej

Obecnie rewolucje przetaczają się przez całą Afrykę Północną. Miały być bezkrwawe, a są krwawe. Rewolucja w Tunezji w 2010/2011 (zwana też „Jaśminową rewolucją”) rozpoczęła się od protestów mieszkańców Tunezji o charakterze społeczno-politycznym przeciwko złej sytuacji materialnej, bezrobociu, brakowi swobód obywatelskich i długoletniej władzy prezydenta Zina Al-Abidina Ben Alego. W ich rezultacie 14 stycznia 2011 prezydent zrzekł się władzy i opuścił kraj, udając się do Arabii Saudyjskiej. Po Tunezji rewolucje objęły Egipt i 13 lutego 2011r. Jemen. Komentatorzy i ekonomiści uważają, że kryzys wywołany rekordowymi cenami żywności na świecie może wywoływać niepokoje społeczne w kolejnych krajach Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu.

Po udanej rewolucji w Egipcie gdzie obalony został prezydent Hosni Mubarak, fala protestów rozlewała się na kolejne kraje Arabskie. Od początku lutego 2011 r. dochodziło do starć w Bahrajnie, Libii, Syrii, Libanie czy Iranie. W Libii protesty zapoczątkowane 15 lutego 2011 r. pod wpływem udanych rewolucji w Tunezji i Egipcie przerodziły się w wojnę domową. 20 marca 2011 r. nastąpiła agresja państw zachodnich na Libię. Operacji nadano kryptonim „Świt Odysei”. Od tego czasu trwało bombardowanie Libii. Powstanie w Libii przerodziło się w kilkumiesięczną wojnę domową. Konflikt zakończył się w październiku wraz ze schwytaniem Kaddafiego oraz jego śmiercią, do której doszło w niejasnych okolicznościach.

W Syrii rewolta przeciwko prezydentowi Baszir al-Assadowi wybuchła 15 marca 2011, kiedy odbyły się wielotysięczne demonstracje w różnych syryjskich miastach. Rewolta nadal trwa i zginęło w niej setki ludzi. W Syrii w Tartous na Morzu Śródziemnym znajduje się bardzo istotna baza rosyjskiej marynarki wojennej. Celem Amerykanów jest więc ustanowienie nowej władzy w Syrii i usunięcie z Tartous Rosjan.

30 stycznia 2011 rozpoczęły się protesty w Sudanie. Jednym z celów USA jest Sudan, gdyż posiada duże złoża naftowe. Pod koniec lat 90. XX w. Chiny rozpoczęły w Sudanie eksploatację złóż ropy naftowej. Amerykanie desperacko szukają pretekstu do wkroczenia do Sudanu, by obalić Omara al-Baszira, i tym samym odciąć Chiny od tego źródła ropy.

Celem Amerykanów jest też Pakistan, który jest państwem muzułmańskim i posiada 160 mln ludności. Ma broń nuklearną i środki do jej użycia. Amerykanie od dłuższego już czasu bombardują obszar północno-zachodniego Pakistanu. Śmigłowce NATO wtargnęły 26 listopada 2011 r. z Afganistanu na teren północno-zachodniego Pakistanu i zaatakowały pakistański posterunek wojskowy, zabijając 25 osób i raniąc 14. Wojska USA, wojska afgańskie i oddziały NATO, przygotowują się do zaatakowania Pakistanu od strony granicy z Afganistanem. Premier Pakistanu Yousuf Raza Gilani w oświadczeniu powiedział: „Ze względu na naszą suwerenność i honor nie możemy sobie pozwolić na wpuszczenie obcych wojsk do naszego kraju”. Celem nowego porządku świata jest regionalizacja. Irak więc rozpadnie się na trzy części: szyicką, sunnicką i kurdyjską. Pakistan ma rozpaść się na trzy lub cztery części. Będzie to Sindh, Pusztinistan, Balochistan i Waźiristan. Pakistan jest potencjalnym sojusznikiem Chin. Ma w swej tradycji współpracę z Chinami, i w obliczu światowego kryzysu będzie skłaniał się poprzeć Chiny(….)

Rewolucje spod znaku „zaciśniętej pięści”

Jeden z liderów egipskiego „Młodzieżowego Ruchu 6 kwietnia”, Mohamed Adel ujawnił, że odbył swoje szkolenie w podobnych organizacjach młodzieżowych w Belgradzie.

Egipski „Młodzieżowy Ruch 6 Kwietnia”, który brał udział w rewolucji, posiada dokładnie ten sam symbol „zaciśniętej pięści”, co serbski „Otpor”. W Bahrainie organizacja „Młodzież dla Wolności” również posługiwała się symbolem „zaciśniętej pięści”. Symbol ten był obecny również podczas protestów w Gruzji, Wenezueli. Cechą charakterystyczną wszystkich rewolucji jest to, że manifestanci zbierają się zawsze w stolicy danego państwa na centralnym placu, gdzie zakładają namiotowe miasteczko.

Koło, którego nie można dotknąć ani zobaczyć

W starożytnej Grecji środkiem świata było miasto Delfy. Jak mówi legenda, wypuszczone przez Zeusa na przeciwległych krańcach świata dwa orły spotkały się w Delfach. Stąd Delfy stały się środkiem świata, „pępkiem świata”. Nazwę miasta Delfy Grecy wywodzili od „Delfy”, czyli macicy. W Delfach znajdowała się tajemnicza wnęka skalna, która została nazwana „stomios”, termin ten oznaczał pochwę, ale również usta. Znajdował się tam kamień, który był symbolem pępka „omfalos” i wiązał się z funkcją rozrodczą, ale przede wszystkim był środkiem świata. Było to miejsce wyroczni.

Platon w swoim opisie Atlantydy często wymienia Słupy Heraklesa (Herkulis columnae). Nazwą tą określano dawniej cieśninę Girbraltar. Słupami Heraklesa w starożytności nazwano dwa przylądki Calpe i Abila. Według mitów to Herakles wzniósł dwa słupy, po obu stronach cieśniny dzielącej Afrykę i Europę. Platon wyraźnie określa położenie Atlantydy: „Ci wszyscy razem oraz ich potomkowie przez szereg pokoleń tam mieszkali i panowali nad wieloma innymi wyspami na morzu a prócz tego, jak się i przedtem mówiło, panowanie ich sięgało aż po Egipt i Tyrrenię i obejmowało ziemię po tej stronie Słupów Heraklesa”. Tak więc punktem promienia od punktu środka świata, czyli Delf, są Słupy Heraklesa. Jest to promień do wykreślenia koła, wewnątrz którego znajduje się platońska Atlantyda. Cały świat jest podzielony na pięć takich kół. Burzy to nasze wyobrażenie o granicach państw, które przeważnie opierają się na rzekach, górach, morzach. Granicą superpaństwa jest obwód koła. Superpaństwo będzie podzielone na 60 tys. działów.

Dla współczesnej masonerii głównymi symbolami są: cyrkiel, koło, oraz dwie kolumny. Cyrkiel jest to przyrząd do kreślenia kół. Czczone w świątyni eleuzyńskiej oraz przez masonerię dwie kolumny to Słupy Heraklesa. Platon w „Fajdrosie” przedstawił teorię reinkarnacji, a w „Timajosie” Stwórca nazwany jest „tekton”, co znaczy „rzemieślnik” lub „budowniczy”. Cytat z „Timajosa”: „Według jakiego wzoru wykonał Świat jego budowniczy…”. Według Platona „budowniczy” stworzył wszechświat za pomocą geometrii. Stąd jednym z masońskich symboli jest cyrkiel. Masoni przy powitaniu robią sobie na sercu znak koła.

William Blake (1757-1827), angielski malarz, poeta i mistyk, w księdze „Europa. Proroctwo” przedstawił ilustrację Jahwe ze Starego Testamentu, w mitologii artysty identyfikowany z postacią Urizena, który został ukazany w chwili stwarzania świata. Jest to moment grozy, zwirzchone włosy i zarost Stwórcy oddają atmosferę burzy wieczności, otwarcia ciemności. Światłość bijąca od złocistego kręgu – bytu boskiego, na którym przykląkł Stwórca – rozpycha ciemności i przenika przez nie. „…uczynił złoty cyrkiel/ i zaczął nim badać otchłań” (Księga Urizena”). Artysta posłużył się cyrklem jako atrybutem Stwórcy (Adam Konopacki, „William Blake”, Wydawnictwo Arkady, Warszawa 1987). Na ilustracji Urizen jest przedstawiony w słonecznej tarczy, i kreśli cyrklem w dole koło.

Platon w „Liście siódmym” na temat koła tak pisze: „Każdy poszczególny przedmiot posiada trzy przedstawienia, na których wiedza o nim bezwarunkowo opierać się musi; czwartym jest właśnie ona – owa wiedza o przedmiocie. Jako coś piątego należy przyjąć to, co jest samym przedmiotem poznania i rzeczywistą istnością. Pierwszym więc jest nazwa, drugim określenie, trzecim obraz, czwartym wiedza. Do jednego jakiegoś dostosuj tu przykładu, aby zrozumieć, co tu zostało powiedziane, i ten sam sposób rozumowania przenieś na wszystko. Jest więc jakieś coś nazwane kołem, czemu przysługuje jako nazwa to, co właśnie wymieniliśmy. Następnie idzie jego określenie, składające się z rzeczowników i czasowników. Takie bowiem powiedzenie: to, czego wszystkie punkty jednakowo są oddalone od środka – byłoby określeniem tego, co nosi nazwę: krągły, obły, koło. Trzecim ujawnieniem jest koło, które się rysuje i ściera, lub to, które tokarz sporządza i które się niszczy. Koła jako takiego, do którego odnoszą się te wszystkie przedstawienia, żaden z tych zabiegów nie dotyka, ponieważ jest ono czymś innym od nich. Czwarte ujawnienie to wiedza, umysłowe ujęcie i właściwe mniemanie o rzeczy, bo wszystko to znowu trzeba brać razem jako jedno; nie tkwi ono w dźwiękach mowy ani w kształtach materialnych, lecz tylko w duszy, co wskazuje, że jest czymś innym zarówno od istoty samego koła, jak też od wymienionych poprzednio trzech jego ujawnień” (Platon, „Listy” przełożyła Maria Maykowska, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1987).

W tym fragmencie Platon wyłożył istotę „koła”, którego nie można narysować ani wytoczyć. Jest tylko wiedza o nim, a jego istota tkwi w duszy. Tutaj trzeba dodać, że w duszy wtajemniczonego. Jest inne od kół narysowanych, gdyż nie można go dotknąć ani zobaczyć. Zostało bowiem ono zakreślone na olbrzymim terytorium, i jest ono superpaństwem euro-afro-azjatyckim.

Filozof ten był przeciwny wyrażaniu doniosłych idei na piśmie. Akceptował on pisma filozoficzne, jednak z zastrzeżeniem, by autor nie przedstawiał w nich treści, które są cenniejsze od nich samych. O ile Platon musiał pewne części swej nauki wyrazić na piśmie, to wówczas posługiwał się symbolami, lub zostawiał pewne wskazówki. Sam o tym mówi w „Liście drugim” pisanym do Dionizjosa, władcy Sycylii: „Muszę Ci mówić o tym pod osłoną symboli, ażeby w razie, jeżeliby przydarzyło się coś tej tabliczce wśród morza czy ziemi czeluści, ten, kto by ją znalazł, czytając nie wyczytał wszystkiego”.

Współcześnie wielu twierdzi, że Platon był „bożym wysłannikiem”, i jego posłannictwem było „założenie królestwa bożego na ziemi” (Platon, „Listy”, ze wstępu Marii Maykowskiej). Pindar, grecki liryk (522 – 446 przed Chr.) wyróżniał trzy kategorie istot (bogowie, herosi i ludzie). Platon do tych trzech kategorii istot dodał czwartą, demonów; zob. „Kratylos”, 379 ns. (Mircea Eliade, „Historia wierzeń i idei religijnych”, PAX, Warszawa 1988).

Fragment z dialogu Platona „Kratylos:

„Sokrates: O nim tak mówi:

Lecz kiedy to pokolenie wchłonęła ziemia w swe łono Zeus ich w demony przemienił, które pod mgławic osłoną, Jako duchy życzliwe bez przerwy nad ludźmi czuwają” (Platon, „Kratylos”, przełożyła Zofia Brzostowska. Redakcja Wydawnictw KUL, Lublin 1990)

Cesarstwo rzymskie

Herve de Charette, francuski minister spraw zagranicznych w latach 1995-1997 przypomniał, że „Karol Wielki, Karol V, Napoleon i inni próbowali zjednoczyć Europę ogniem i mieczem. Tym razem zjednoczenie przebiegnie pokojowo”. Thomas Hugh w książce „Europa” pisze: „De Charette nie wspomniał o odrodzeniu idei jedności Cesarstwa Rzymskiego, ale musiała mu ona przyjść na myśl, kiedy w 1988 r. ówczesny wiecepremier, dziś lord Howe of Aberavon, z takim ogniem przemawiał w Pump Room, wspaniałej rzymskiej budowli, na rzecz wejścia Wielkiej Brytanii do Europejskiego Systemu Walutowego” (Thomas Hugh, „Europa”, Prószyński i S-ka, Warszawa 1998). Unia Europejska jest wzorowana na imperium rzymskim.

Imperium rzymskie za cesarza Augusta było realizowane zgodnie z opisem Atlantydy Platona. Rozciągało się ono w trzech kierunkach, na południe, północ i wschód Morza Śródziemnego. Położone było w trzech częściach świata, od Oceanu Atlantyckiego do Eufratu, od Renu, Dunaju i morza Czarnego do pustyń afrykańskich i arabskich. Obejmowało następujące kraje: Hiszpanię, Galię, Italię, Ilirię, Macedonię, Grecję, Małą Azję, Syrię, Egipt, obszar Kartaginy i Numidi. Cesarz August dbał o zaokrąglenie granic państwa, które zostało następnie rozszerzone aż do Dunaju. Na części ziem dzisiejszej Rumunii, Bułgarii, Węgier, Jugosławii, Austrii, południowych Niemiec, Szwajcarii powstały prowincje: Mezja, Panonia, Norikum, Recja. Podboje czynione przez Augusta były planowe. W tym państwie, zgodnie z opisem Platona, Morze Śródziemne było morzem wewnętrznym.

W późniejszym czasie Rzymianie podbili Mauretanię i cześć Brytanii, Dację, Armenię, Mezopotamię aż po zatokę Perską a poprzez Afrykę docierają do Oceanu w Maroku. Dokonany za cesarza Augusta spis ludności, o którym wspomina Nowy Testament, wykazał liczbę mieszkańców tego olbrzymiego państwa na 120 mln. Na tym obszarze znajdowało się 6 tys. znaczniejszych miast. Bogactwa niektórych arystokratów rzymskich, jak Krassusa Lepidus były niezmierzone. Zdarzały się rodziny posiadające dziesiątki tysięcy niewolników. Domy wiejskie, pomniki, kosztowne sprzęty, łaźnie, sadzawki na ryby, areny wyścigowe, wskazują na cechujące ludzi ówczesnych upodobanie w przepychu i używaniu życia. Tym bogactwom przeciwstawiały się warstwy niższe, coraz uboższe, utrzymywane przy życiu dzięki rozdawnictwu zboża przez cesarzy, którzy mieli zrozumienie tylko dla widowisk czy igrzysk, gdzie rzucano chrześcijan na pożarcie drapieżnym zwierzętom, walk gladiatorów, walk zwierząt, i wyścigów zaprzęgów konnych. Niewolników dostarczały bezustannie prowadzone wojny, a także polowania na ludzi, czy zajmowali się piraci. Niewolnictwo napełniało Rzym milionami wrogo względem niego usposobionych ludzi, którzy korzystali z pierwszej lepszej okazji, by się zbuntować i uciec.

Cesarz rzymski Hadrian (76-138 po ur. Chrystusa) nie rozszerzał już granic imperium, ale dbał o ich zabezpieczenie. Granice te były obwodem koła. Oprócz wtajemniczonych nikt tych granic nie znał. Szkocja, a wówczas mieszkający tam Piktowie, leży poza tym kołem, dlatego Rzymianie się tam nie zapuszczali. Cesarz Hadrian był w Bretanii w 122 r., i swoim żołnierzom kazał zbudować mur z bloków skalnych, szańce o długości 122 km na przestrzeni od Newcastle do Carlisle, od Morza Północnego do Morza Irlandzkiego, by odgrodzić się od Piktów. W przeciwieństwie do muru chińskiego, który budowali niewolnicy, wał Hadriana budowało 10 tys. żołnierzy rzymskich. Wzdłuż tego wału było 17 fortów. Mur ten zbudowany na części obwodu koła, pierścienia, był granicą północną państwa „doskonałego” Platona, poza nią była Szkocja. W V w. mur ten został zburzony. W wiekach późniejszych kamień z muru wykorzystano na budowę kościołów i klasztorów.

Kilkanaście lat później, na granicy północnej, nastąpiła mała poprawka. Po dojściu Antoniusza Pliniusza w 138 r. Rzymianie postanowili przesunąć północną granicę, zabezpieczoną wałem. Była ona wysuniętą bardziej na północ, wzdłuż łańcucha fortec Agrykoli, ciągnącą się od Firth do Clyde. Tym razem, ze względu na pośpiech, usypano wał z ziemi, bez użycia kamienia. Miał on 59 km długości. Biegł od Old Kirkpatrick nad rzeką Clyde do Bridgeness w pobliżu Corriden nad rzeką Forth. Budowlę nazwano Wałem Antoniusza. Wkrótce jednak Rzymianie porzucili Wał Antoniusza, i wycofali się za znacznie bezpieczniejszy Wał Hadriana.

Dzieło podbojów rzymskich kontynuowali następni cesarze aż do początków III wieku, po czym ulega on zahamowaniu, gdyż ekspansję zatrzymują na wschodzie Persowie Sassanidzi, którzy zajęli miejsce Partów w Iranie w 227 r., a na zachodzie Germanowie, którzy niedługo po 250 r. przełamali fortyfikacje nad Renem i spustoszyli Galię, a następnie sforsowali linię Dunaju i doszli do Mediolanu, zmuszając Rzymian do bezpowrotnego opuszczenia Dacji. Odtąd Rzym znajduje się w defensywie, a miasto zmuszone jest w 275 r. otoczyć się groźnymi murami, i zadowolić się rządzeniem Europą na obszarach sięgających do Renu i Dunaju. Wschód dostaje się pod opiekę nowego władcy, drugiego cesarza, którego stolicą zostaje Bizancjum.

Europa koncentrycznych kręgów

W 1987 r. socjalista Jacques Delors (ur.1925 r.), który w latach 1985-95 był przewodniczącym Komisji Europejskiej opracował tzw. pakiet Delorsa, ukazujący perspektywy zjednoczenia Europy. Dwa lata później Delors przedstawił drugą wersję projektu, a w niej koncepcję stworzenia Unii Gospodarczej i Walutowej. Jego wizja integracji kontynentu oparta była na tzw. modelu Europy koncentrycznych kręgów, jako sposób zorganizowania integracji paneuropejskiej (włączając również państwa Europy Środkowej i Wschodniej oraz Rosję). Według tego modelu poszczególne kraje powinny dokonywać integracji w stopniu najbardziej dla nich odpowiednim nie czekając na inne. Jacgues Delors dążył do nadania Wspólnocie wymiaru politycznego i socjalnego.

Model Europy koncentrycznych kręgów Delorsa był wzorowany na tarczy Achillesa z „Iliady” Homera i Atlantydzie opisanej w dialogu „Kritias” przez Platona. Homer w „Iliadzie” (ks. XVIII) przedstawia scenę, w której Hefajstos wykuwa tarczę zbrojną dla Achillesa. Tarcza wyobrażała świat. Była zbudowana z pięciu koncentrycznie ułożonych na sobie płyt o coraz mniejszej średnicy. Metropolia Atlantyda, którą stworzył Platon również składa się z kręgów utworzonych przez pięć koncentrycznie ułożonych na sobie pasów o coraz mniejszej średnicy. Model Delorsa wzorowany tarczy Achillesa i Atlantydy Platona stał się kształtem integracji europejskiej.

Model ten składa się z pięciu koncentrycznie ułożonych na siebie kół o coraz mniejszej średnicy. Jego charakterystyczną cechą był nasilający się stopień integracji zmierzający od kręgu zewnętrznego do środka, tzw. zaciskający się pierścień. Krąg środkowy stanowi Unia Europejska po powstaniu rynku wewnętrznego i stworzeniu Unii Politycznej, a także Unii Gospodarczej i Walutowej jako najwyższej formy integracji, w której rola państw narodowych ma mieć podrzędny charakter. Krąg najbliższy środkowemu tworzą kraje EFTA, ściśle współpracujące pod względem prawnym i politycznym z Unią Europejską. Państwa te nie musiały podejmować wszystkich kroków związanych z integracją i restrukturyzacją. Trzeci krąg składa się ze stowarzyszonych z UE państw wschodnio-europejskich, które rozwiązują swoje problemy ekonomiczne i polityczne, głownie przystosowując prawo, ustawodawstwo, rolnictwo do wymogów UE, zbliżając się stopniowo ku jądru Europy, gdzie podejmowane są decyzje polityczne i gospodarcze.

Czyżby Unia Europejska budowana była w oparciu o okultyzm? W buddyzmie tybetańskim koncentrycznie ułożone na sobie koła o coraz mniejszej średnicy nazywają się mandale i wyrażają one bóstwo w relacji do świata. W ten sposób uobecniają je w jego konkretnych przejawach lub oddziaływaniach. Mandale są magiczne. W okultyzmie czczone jest zaklęte koło, zakreślone przez nadprzyrodzone moce, z którego nie można się wyrwać, wydobyć, wyjść nie znając odpowiedniego zaklęcia. W misteriach eleuzyńskich koło wyobrażało świat. Wtajemniczony przebywał zamknięty w obwodzie koła. Z tego koła mógł uciec upojony alkoholem na skrzydłach miłości.

Jeżeli architekci budowali UE w oparciu o tarczę Achillesa, to należy przypuszczać, że również porządek społeczny i polityczny w superpaństwie będzie taki, jaki przedstawił go Homer.

Stanisław Bluza

Krosno/Wałbrzych, grudzień 2011

(zdjęcia własne)